บทสวดก่อนกินข้าว (ละอัตตาของการบริโภคนิยม)

บีมกลัวลืมค่ะ เลยรีบมาอัพแต่เช้า เอาไว้ให้ตัวเองอ่านด้วย และคงจะเป็นประโยชน์หากเพื่อน ๆ จะนำไปใช้ด้วย เพื่อละกิเลส ณ เวลาที่กินอะไร...

ไปเจอ 2 บทพิจารณาที่บอร์ดพลังจิต...มีดังนี้

บทที่ 1

ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า

หลายคนเหนื่อยยาก ลำบากหนักหนา

สงสารบรรดา คนยากคนจน

ในโลกนี้ ยังมีคนที่จนยาก

แสนลำบาก อัตคัตและขัดสน

อย่ากินทิ้งขว้างตามใจตน

สงสารคนอื่นที่ไม่มีกิน

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ

ขอบคุณแม่ครัว

ที่ท่านกรุณา เมตตาทำอาหารมาให้

เราชาว...(ระบุ)...ซาบซึ้งน้ำใจ

ตั้งแต่นี้ต่อไป จะทำความดีตอบแทน...

ตรง เราชาว...บีมก็ไม่มีไอเดียว่าให้ใส่อะไร หรือต้องใส่ "ชาวโลก"? ไม่รู้นะคะ อาจจะใส่ชื่อเราก็ได้

บทที่ 2

ปะฏิสังขา โยนิโส ปิณฑะปาตัง ปะฏิเสวามิ เนวะทวายะ นะ มะทายะ นะ มัณฑะนายะ นะ วิภูสะนายะ ยะวะเทวะ อิมัสสะกายัสสะ ฐิติยายาปะนายะ วิหิงสุปะระติยา พรัหมะจริยานุคคะหายะ ดิติ ปุราณัญจะ เวทะนัง ปะฏิหังขามินะวัญจะ เวทะนัง นะ อุปปาเทสสามิ ยาตรา จะ เม ภะวิสสะติ อะนะวัชชะตา จะผาสุวิหาโรจาติ

คำแปล

ปะฏิสังขา โยนิโส ปิณฑะปาตัง ปะฏิเสวามิ

เราย่อมพิจารณาโดยแยบคายแล้วฉันบิณฑบาต

เนวะ ทวายะ

ไม่ให้เป็นไปเพื่อความเพลิดเพลินสนุกสนาน

นะ มะทายะ

ไม่ให้เป็นไปเพื่อความเมามัน เกิดกำลังพลังทางกาย

นะมัณฑะนายะ

ไม่ให้เป็นไปเพื่อประดับ

นะวิภูสะนายะ

ไม่ให้เป็นไปเพื่อตกแต่ง

ยาวะเทวะ อิมัสสะกายัสสะ ฐิติยา

แต่ให้เป็นไปเพียงเพื่อความตั้งอยู่ได้แห่งกายนี้

ยาปะนายะ

เพื่อความเป็นไปได้ของอัตภาพ

วิหิงสุปะระติยา

เพื่อความสิ้นไปแห่งความลำบากทางกาย

พรัหมะจะริยานุคคะหายะ

เพื่ออนุเคราะห์แก่การประพฤติพรหมจรรย์

อิติ ปุราณัญจะ เวทะนังปะฏิหังขามิ

ด้วยการทำอย่างนี้เราย่อมระงับเสียได้ซึ่งทุกขเวทนาเก่าคือความหิว

นาวัญจะ เวทะนัง นะอุปปาเทสสามิ

และไม่ทำทุกขเวทนาใหม่ให้เกิดขึ้น

ยาตราจะ เม ภะวิสสะติ อะนะวัชชะตา จะ ผาสุวิหาโร จาติฯ

อนึ่งความเป็นไปโดยสะดวกแห่งอัตภาพนี้ด้วยความเป็นผู้หาโทษมิได้ด้วยและความเป็นอยู่โดยผาสุขด้วยจักมีแก่เราดังนี้

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอให้พวกเราระลึกถึงบทเหล่านี้ทุกครั้งก่อนที่จะทานอะไร หรือบริโภคอะไร ไม่ว่าจะเป็นน้ำ เป็นไฟฟ้า และอื่น ๆ ที่เรากำลังบริโภคอุปโภคกันอยู่ เพราะตั้งแต่กระบวนการผลิตขึ้นมาจนกระทั่งเราทิ้งมันไปล้วนแล้วแต่เบียดเบียนทรัพยากรโลกทั้งนั้นค่ะ

การผลิตต้องใช้ไฟฟ้า ใช้คน ใช้วัตถุดิบ

กระบวนการขนส่งต้องใช้น้ำมัน ใช้คน

นำมาวางที่ร้านจำหน่ายต้องใช้คน ใช้ไฟฟ้า

มาถึงเรา...กินเสร็จ ใช้เสร็จก็ทิ้ง...

บางอย่างย่อยสลายได้ก็ดีไป

บางอย่างย่อยสลายไม่ได้แถมเป็นพิษต่อสิ่งแวดล้อมอีก....

จำไว้นะคะ โลกป่วย ... เราเองนั่นแหละจะอยู่ไม่ได้...

ให้นึกเสมอว่า..แม้ภัยพิบัติจะไม่เกิดกับเรา

แต่ถ้าเราอยู่นอกชายคาบ้านเมื่อไหร่ บ้านของเรา (ในยามที่เราไม่มีบ้าน) ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมนั้นแหละที่จะเป็นบ้านของเรา...

และถ้าหากคิดว่าบทความนี้จะเป็นประโยชน์ในการรักษาโลกของเรา...โปรดส่งต่อหรือเผยแพร่ให้ได้มากที่สุดค่ะ

คุณสามารถปริ้นท์บทสวดนี้ออกมาติดที่ผนังห้องครัวหรือบริเวณทานข้าวได้...

อนุโมทนา...